Kazimierz III Wielki był odnoszącym sukcesy królem, któremu udało się zachować pewien poziom stabilności w okresie zawirowań politycznych. Był blisko z ojcem i przyrodnim bratem i potrafił wspólnie pracować nad utrzymaniem stabilności w Polsce.
Kazimierz Wielki – słynął umiejętnościami politycznymi, jak i bystrością sędziowską
Był najmłodszym synem Władysława I Łokietka i Jadwigi Bolesławówny, króla Polski w latach 1333–1370, ostatniego monarchy z dynastii Piastów na tronie polskim. Został koronowany na króla po śmierci ojca w 1370 roku. Kazimierz rządził Polską w burzliwym okresie w polskiej historii, gdyż naród toczył wojny z sąsiednimi krajami i przeżywał wewnętrzne konflikty. Mimo to Kazimierz zdołał zachować pewien poziom stabilności i za swoich rządów dokonał znacznego postępu w rozwoju Polski.
Przez całe swoje panowanie Kazimierz III był bardzo blisko związany ze swoim ojcem Władysławem I Łokietkiem. Oboje cieszyli się pozytywną relacją i często ze sobą współpracowali. Kazimierz był również blisko ze swoim przyrodnim bratem Jagiełłą. Pomimo różnych środowisk, trójka zdołała utrzymać silny związek. Było to szczególnie widoczne w okresie panowania Kazimierza jako króla, gdy wszyscy troje wspólnie pracowali nad utrzymaniem stabilności w Polsce.
Panowanie Kazimierza naznaczone było szeregiem wydarzeń politycznych
W 1333 r. po śmierci ojca na tron wstąpił Kazimierz III. W tym samym czasie jego przyrodni brat Jagiełło został królem Litwy. Doprowadziło to do szeregu wojen polsko-litewskich, które charakteryzowały się częstymi starciami i potyczkami. W 1336 r. Polska i Czechy zjednoczyły swe siły do walki z Litwą, a Kazimierz poprowadził w bitwie wojska polskie. To właśnie podczas tej wyprawy poznał przyszłą królową Jadwigę, która była wówczas księżniczką czeską. W tym okresie rozkwitły związki Kazimierza III i Jadwigi, które pobrali się w 1347 roku.